Γράφω λοιπόν -όχι πρωί πρωί- αλλά πίνοντας τον πρωινό μου καφέ και έχοντας ακόμα φρέσκες στο μυαλό μου εικόνες , ήχους, συναισθήματα…

   Ξεκινάω από τον χώρο…To Playgound, ένα κλασικό, πετρόχτιστο  κτίριο 250 τ.μ. στην περιοχή Παλιά του Βόλου. Η περιοχή παρεπιτόντως είναι κυριολεκτικά παλιά, αρχαίος οικισμός και αρχαίο εμπορικό κέντρο  πριν καν συγκροτηθεί  το σημερινό αστικό συγκρότημα του  Βόλου..Ο  χώρος με την πέτρα αλλά και σε συνδυασμό με ξύλο σε κάποια σημεία και  μέταλλο στο ταβάνι ήδη συνέβαλε στη δημιουργία θετικής ατμόσφαιρας.

   Πίναμε λοιπόν το ποτό μας και περιμέναμε…..ώσπου στις 11 και κάτι πέρασε ο Φοίβος από μπροστά μου για να πάει στη σκηνή και δεν τον κατάλαβα!:-)))

  Ξεκινάει λοιπόν… αν θυμάμαι καλά με το bolero.Στην αρχή πρέπει να είχε ο ήχος ένα σχετικό πρόβλημα, γιατί ακούγονταν κάτι μικροφωνισμοί αλλά και η φωνή της Σοφίας Σαρρή δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου στα πρώτα τραγούδια. Όμως μετά από λίγο όλα ρυθμίστηκαν!

  Κάτι που παρατήρησα …όλα σχεδόν τα παλιά τραγούδια με τη συνοδεία των περίεργων μουσικών οργάνων αλλά και στο πλαίσιο της γενικότερης μουσικής στροφής προς κάτι νέο έχουν διαμορφωθεί (μουσικά) ανάλογα…Πέρα από την αλλαγή ρυθμών (αν θυμάμαι καλά ήταν το «θέλω να σε ξεπεράσω» που με αιφνιδίασε όταν το άκουσα  να ξεκινάει σε ρυθμό ταγκό!), κάποιο άλλο κομμάτι με μετέφερε ηχητικά στην Αφρική, λόγω  καλίμπα προφανώς!

   Εντυπωσιάστηκα πραγματικά από τα μουσικά όργανα του Κατσάνου (άσχετο αλλά το μάτι μου πήγαινε συνεχώς και στο T- shirt “chat-noir”,με τη γάτα μπροστά από το φεγγάρι!!:-))Ο άνθρωπος φαινόταν πραγματικά απορροφημένος και απόλυτα συγκεντρωμένος  σε αυτό το κάνει. Το ίδιο και ο Σταμάτης Σταματάκης. Έπαιζε με την ψυχή του..

  Η Σοφία Σαρρή τώρα, φαίνεται γλυκύτατη .Η φωνή της όμως αφού ρυθμίστηκε ο ήχος μου έβγαλε έναν δυναμισμό, τον οποίο προσωπικά δεν περίμενα κρίνοντας (κακώς!)από το παρουσιαστικό της (νέα, αθώα φατσούλα!). Ναι μεν στο cd η φωνή της Ρένας Μόρφη μου ακούγεται πιο…μεταξένια και απαλή και σαν να δένει απόλυτα με αυτή του Φοίβου αλλά πιστεύω πως η Σοφία έχει μεγάλες, διαφορετικές δυνατότητες (σκεφτόμουν πως πέρα από τα ethnic και blues που άκουσα και της πάνε θα μου άρεσε πολύ να την ακούσω και σε κάτι πιο σκληρό, hard- metal).

   O Φοίβος τώρα…δεν με απογοήτευσε καθόλου!!!Μας έκανε να γελάσουμε με τη λίστα- χάρτινο ρολό των οργάνων του Κατσάνου, τα σαρδάμ του, τα λαθάκια του και τον τρόπο που τα χειρίστηκε (στα «μηδέν εισερχόμενα» συγκεκριμένα σε κάποιους στίχους ξέχασε και άφησε κάποια κενά), την εισαγωγή για τα Χριστούγεννα. Μας είπε πως υπηρετούσε εδώ κοντά στο Βόλο, στην 111 στην Αγχίαλο και του ζήτησε ο διοικητής να γράψει κάτι γιορτινό λόγω των ημερών! Σκέψη δική μου: φαντάζεστε να του έγραφε και να του αφιέρωνε  την υβρεοπομπή ;;J Και σε αυτό το σημείο να πω πως ακόμα και με μικρότερο κοινό η υβρεοπομπή ήταν κάτι που προφανώς περίμεναν όλοι να ακούσουν και να τραγουδήσουν. Και προσωπικά ζούσα για τη στιγμή αυτή! Μάλιστα μάντεψα και σωστά την χρονική στιγμή της εκτέλεσης όταν τον άκουσα να κάνει μια παύση, να ξεροβήχει και  να πίνει λίγο νερό από το μπουκαλάκι του…

Πέραν του χιούμορ ήταν πολύ σοβαρός, κυρίως κατά την εκτέλεση των νέων τραγουδιών. Να φανταστείτε ήθελα να βγάλω μια φωτογραφία όπου θα κοιτάζει προς το κοινό όμως τα έλεγε και τα ένιωθε τόσο που μάλλον τον είχαν απορροφήσει.  Η επαφή και το feedback με τον κόσμο ωστόσο υπήρχε. Και κάποιες εκτελέσεις με ταξίδεψαν κι εμένα συναισθηματικά … «Το φεγγάρι αυτό» με πήγε πραγματικά κάπου αλλού …είχα αποκοπεί από το περιβάλλον…

   Η «αμφιβολία» τέλος μου άρεσε, ενώ στα πρώτα ακούσματα από cd – ραδιόφωνο – ίντερνετ δεν είχα ενθουσιαστεί και πολύ. Το ύφος του Φοίβου όταν είπε τη φράση « Θα αμφιβάλλω» (στο κομμάτι αυτό είχε  βέβαια και οπτική επαφή με τον κόσμο) και σε διάφορα άλλα σημεία ήταν τόσο αληθινό, σχεδόν σκληρό. Έτσι τουλάχιστον το εισέπραξα εγώ.

  Η βραδιά έκλεισε για έναν ακόμα λόγο δίχως απογοητεύσεις αλλά αντιθέτως με μεγάλο ενθουσιασμό.  Και χάρηκα που τελικά ο Φοίβος είναι αυτό που δείχνει ήδη η μουσική του και οι γενικότερες επιλογές του: αληθινός. 

Ειρήνη