Γύρισα πριν λίγο από το ΓΥΑΛΙΝΟ ... Φυσικά θα αναφερθώ στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, όπου, μετά από καιρό, και μετά από την περιπέτεια της υγείας της, ανέβηκε στη σκηνή η καταπληκτική, η αγαπημένη μας ΑΡΛΕΤΑ .....

Στην αρχή του δεύτερου μέρους ανέβηκε στη σκηνή χωρίς τον Φοίβο και τους μουσικούς του, αλλά με δύο μουσικούς της δικής της γενιάς : Τον κιθαρίστα ΒΑΣΙΛΗ ΡΑΚΟΠΟΥΛΟ, ο οποίος έπαιξε με μια κιθάρα κάπως περίεργης κατασκευής, και έναν συμπαθέστατο φαλακρό κύριο ονόματι ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, ο οποίος ήταν ... μια ορχήστρα μόνος του : σαξόφωνο, φυσαρμόνικα και κρουστά !!!! Η Αρλέτα έφθασε με αργό βήμα σε μια πολυθρόνα, που υπήρχε στη σκηνή ειδικά γι´ αυτήν, πέρασε την κιθάρα της στον ώμο - με κάποια δυσκολία στις κινήσεις της - και .... μετά άρχισε για εμάς το "μαγικό ταξίδι", με όχημα τη φωνή της, την προσωπικότητά της και τον εν γένει καλλιτεχνικό κόσμο της. Χαρακτηριστικά αυτού του ταξιδιού : Γαλήνη, ηπιότητα, τρυφερότητα, μια δόση παιδικότητας, την οποία η αγαπημένη καλλιτέχνης δεν λέει να "αποτινάξει", αλλά και αρκετός αυτοσαρκασμός !!! Ξεχώρισα την ερμηνεία της στο "Τα μικρά παιδιά" [με αυτό άρχισε], σε ένα πολύ όμορφο τραγούδι σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και ποίηση Αναγνωστάκη [δεν θυμάμαι τον τίτλο του], στο "Τα ήσυχα βράδυα", στο "Τσάι Γιασεμί", σε ένα άλλο τραγούδι που έλεγε για μια εκδρομή και, φυσικά ... στο "Μια φορά θυμάμαι μ´ αγαπούσες, τώρα βροχή" [το οποίο το τραγουδήσαμε ΟΛΟΙ όσοι βρισκόμασταν στο μαγαζί : Και όσοι ήταν στην ίδια ηλικία με την Αρλέτα - ίσως κάποια ζευγάρια 60ρηδων που παρευρίσκοντο να θυμήθηκαν ότι με αυτό το τραγούδι κάποτε ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον - αλλά και οι 18χρονοι !!!]. Περισσότερο, όμως, ξεχώρισα το τραγούδι με το οποίο έκλεισε την πρώτη εμφάνισή της στο δεύτερο μέρος του προγράμματος : Τραγούδησε σε πρώτη εκτέλεση ένα καινούριο τραγούδι που έγραψε πάνω σε στίχους της ΣΑΝΝΥ ΜΠΑΛΤΖΗ [τι φοβερό κορίτσι αυτό .... ], το οποίο έλεγε "Αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι" { } !!!! Και όλα τα παραπάνω τραγούδια τα είπε με αυτήν την ήπια, την ψιθυριστή και καθάρια φωνή της [είτε το πιστεύετε είτε όχι, την άκουσα ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ], την οποία την ακούς και γαληνεύει η ψυχή σου !!! Και, φυσικά, συνόδευσε ο δεξιοτέχνης Ρακόπουλος, προσθέτοντας "τζαζέ πινελιές" με την παράξενη κιθάρα του, αλλά και ο Αποστόλου με τα διάφορα κρουστά του [σέηκερ, ξύστρες κλπ]. Δεν έλειψαν και οι ατάκες της Αρλέτας, οι περισσότερες γεμάτες αυτοσαρκασμό [δεν παρέλειψε να αυτοσαρκαστεί ακόμη και με τήν περιπέτεια της υγείας της], αλλά και συγκίνηση [όπως π.χ. η στιγμή που ευχαρίστησε ονομαστικά τους γιατρούς που της έσωσαν τη ζωή].

Κι αφού ο Φοίβος και η ορχήστρα του έπαιξαν μερικά κομμάτια ... η Αρλέτα εμφανίσθηκε ξανά στη σκηνή, με τους δύο μουσικούς της, αλλά και με τον "τζέντλεμαν" Φοίβο να την κρατάει από το χέρι και να την οδηγεί στην ίδια πολυθρόνα. Δίπλα σε αυτήν, πλέον, υπήρχε ... μια άλλη, παρόμοια πολυθρόνα, η οποία προοριζόταν για τον Φοίβο !!! Και, πράγματι, ο Φοίβος κάθισε δίπλα της με την κιθάρα του, για να παίξουν μαζί τραγούδια από το ρεπερτόριο της Αρλέτας !!! Η κορυφαία στιγμή αυτής της "συνάντησης" ήταν όταν έπαιξαν μαζί "ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ", το οποίο τραγούδησαν εναλλάξ, σαν να έκαναν διάλογο μεταξύ τους. Οι φωνές τους ταίριαξαν πολύ όμορφα και αρμονικά. Ξεχώρισα και το "διερευνητικό" βλέμμα του Φοίβου, την ώρα που παρακολουθούσε τα ακόρντα που πιάνει η Αρλέτα με την κιθάρα, προκειμένου πιάσει και στη δική του κιθάρα τα ίδια ακόρντα !!! Εν συνεχεία, η Αρλέτα, και ο Φοίβος μαζί, τραγούδησαν τραγούδια που αναφέρονται σε ... μπαρ : "Μπατίντα ντι κόκο" και "Μπαρ το ναυάγιο". Και πριν από τα τραγούδια, η Αρλέτα μάς εξομολογήθηκε ότι "παλιά της άρεσε πολύ να πηγαίνει σε μπαρ, όπου, μάλιστα ... έπαιζε βελάκια." !!! Και με δόση αυτοσαρκασμού :"Ήταν πράγματι περίεργο πώς με αυτή τη στραβομάρα που ´χω έβρισκα το στόχο" !!! Επίσης, μάς εξομολογήθηκε ότι "αυτό που της αρέσει στα μπαρ είναι ότι μπορεί να είναι απαρατήρητη και να παρατηρεί τους άλλους που βρίσκονται εκεί" [κι έτσι ... μού έφερε στο μυαλό μια σκηνή πριν πολλά χρόνια - νομίζω το 1995 - όπου στο "Μπαρ των Ασωμάτων" στο Θησείο καθόταν σε κάποια γωνία, είχε κλείσει τα μάτια και ... είχε βυθιστεί στις "άγριες γκαζιές" που έπαιζε επί σκηνής ένα χαρντ ροκ / πανκ συγκρότημα !!!!]. Περαιτέρω, μαζί με τον Φοίβο είπανε την αξιολάτρευτη "Σερενάτα" [εμάς τους "γατόφιλους" μάς αγγίζει ιδιαίτερα αυτό το άσμα. Και ... σύμπτωσις, αυτή τη στιγμή που "ποστάρω" στο φόρουμ ο γάτος μου κουλουριάστηκε στα πόδια μου !!!] και κλείσανε με Τσιτσάνη : "Είμαστε αλάνια, διαλεκτά παιδιά μέσα στην πιάτσα, και δεν την τρομάζουν οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα" !!! Και στο τέλος, ο Φοίβος, η Αρλέτα και οι δύο μουσικοί της έκαναν μια πολύ όμορφη υπόκλιση στο κοινό πριν πάνε στα καμαρίνια .......

Το ανωτέρω τραγούδι του Τσιτσάνη ήταν, κατά την άποψή μου, το πλέον ιδανικό για να να συνοδεύσει την επιστροφή της Αρλέτας στις μουσικές σκηνές. Αυτό επειδή ο Τσιτσάνης, όπως έχει πει ο ίδιος, "το έγραψε για το συνάφι του, μουζικάντες και τραγουδιστές", οι οποίοι, όσες "φουρτούνες" κι αν περνάνε, δεν "χαμπαριάζουν" και .... επιστρέφουν στα μουσικά δρώμενα δριμύτεροι, καλύτεροι και σοφότεροι. Έτσι ακριβώς συνέβη με την Αρλέτα : Μετά την περιπέτεια της υγείας της, επέστρεψε "δριμύτερη" στις μουσικές σκηνές και είναι ξανά έτοιμη να μάς προσφέρει όμορφες στιγμές. Κι αυτός είναι ο λόγος που, φεύγοντας από το Γυάλινο, ένιωσα πιο αισιόδοξος και ότι πήρα ένα πολύ όμορφο μάθημα "αγάπης για τη ζωή".

Για το λόγο αυτό .... ΑΡΛΕΤΑ, ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ !!! Ο Θεός να σε έχει γερή και υγιή για πολλά - πολλά χρόνια ακόμη !!!

Κώστας

Η χαρά μου είναι απερίγραπτη γιατί μόλις έμαθα ότι η Αρλέτα θα είναι και στις πρεμιέρες του Φοίβου στη Θεσσαλονίκη. Η εμφάνιση αυτή απλά ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ. Εννοείται ότι θα πάω Θεσσαλονίκη, εννοείται ότι όπου κι αν λέγανε ότι θα παίξουν, εγώ θα ήμουν πρώτη γραμμή. Ξέρω ότι για άλλη μια φορά θα υπάρχει πάρα πολύς κόσμος. Παντού, σε σκαλιά, στους διαδρόμους, στα πεζουλάκια, μακάρι και πάνω στη σκηνή όπου υπάρχει χώρος. Δεν γίνεται διαφορετικά...

Επίσης ξέρω ότι θα χειροκροτήσουμε πολύ ώρα την Αρλέτα, θα την κάνουμε να συγκινηθεί. Θα περιμένουμε να τακτοποιηθεί, να νιώθει άνετα. Θα θαυμάσουμε τα δάχτυλα στην κιθάρα της, θα νιώσουμε ότι δεν έλειψε ούτε μια μέρα από κοντά μας, θα γελάσουμε με τον αυτοσαρκασμό της, θα συγκινηθούμε με τα Ήσυχα Βράδια, θα δακρύσουμε με το πείσμα της, θα σηκωθούμε όρθιοι στο πέρασμά της.

Θα την παρομοιάσουμε με τη μαμά του Φοίβου (ηλικιακά και μουσικά), θα τραγουδήσουμε, αν βρίσκαμε χώρο θα χορεύαμε κιόλας! Τέλος θα ευχαριστήσουμε και αυτήν για τη δύναμη της ψυχής της μα και τους γιατρούς της - όπως η ίδια έκανε πολλάκις!

Γιάννα